Posiadłość rodziny Luccich

Jeden z największych domów, czy raczej wili w Kiri-gakure. Położona jest w luksusowej, zacisznej dzielnicy, często patrolowanej oraz sprzątanej przez siły porządkowej. Sama willa jest otoczona dość wysokim murem, a wokół niej chodzą często ochroniarze. Można do niej wejść właściwie przez główną bramę ub wejście boczne. Obydwa wejścia są bez przerwy monitorowane. Willa posiada duży ogród z okazami roślin z całego świata, które pielęgnuje trzech ogrodników. Oczywiście, tutaj również nie brakuje strażników. Dom jest zbudowany w barokowym stylu, podobnie jak ogród. Willa ma 2 piętra, 20 sypialni, 3 kuchnie, 2 jadalnie, 10 łazienek, 5 salonów, 8 pokoi gościnnych, 4 biura, 2 pokoje dla służby, bibliotekę, salę treningową, korytarze, piwnice z pełnym wyborem trunków oraz lochami (O_o). Poza piwnicą każdy pokój jest bogato ozdobiony malowidłami, rzeźbami, bronią oraz innymi dziełami sztuki. Mieszkają tutaj właściwe tylko członkowie rodziny Lucci (w tym Sankazoku, Califa, Kuro, Kaku i Rob) oraz zastęp służby (od tragarzy przez kucharzy po kamerdynerów). Pokój Roba znajduje się na pierwszym piętrze. W środku jest duże, bardzo wygodne łóżko z dębu, cedrowe biurko z krzesłem, mahoniowa szafka z ubraniami, marmurowe popiersie Sangoku, biblioteczka oraz stolik do herbaty z dwoma krzesłami. Na ścianie wisi pejzaż Kiri-gakure oraz skrzyżowane dwa bisento. Pokój posiada okno z widokiem na ogród.

Właśnie obudziłeś się, obudzony przez przebijające promienie słoneczne za mgły unoszącej się nad wioską. Kolejny dzień, widywania rodziny, z która tak nie rozmawiałeś zbyt wiele.

Otwieram powoli oczy. ~Kolejny dzień...~ Myślę, wstając z łóżka. Przylatuje do mnie mój gołąb Hattori dotychczas śpiący na popiersiu. Siada mi na ramieniu, a ja chwytam ubranie codzienne, po czym idę do łazienki, gdzie się myję. ~Zabawne, mimo że zapisano mnie do Akademii, nie czuję żadnych emocji.~ Po dokładnym umyciu się ubieram garnitur, zawiązuję starannie krawat, a następnie wychodzę z łazienki, kierując się do jadalni na śniadanie. Ignoruję większość ludzi, jedynie czasem spojrzę pogardliwie na służących.

Hattori ciągle był z toba, kiedy się ubierałeś przeniósł się na umywalkę kiedy ponownie wychodziłeś znów "usiadł" Ci na ramieniu. Nie spotkałeś nikogo po drodze do jadalni, było to trochę dziwne lecz nie interesowało Cię to zbytnio

~Nikogo nie ma... służby też... Zresztą nieważne, pewnie ona zaspała.~ Myślę o służbie jak o kłopotliwych przedmiotach, po czym siadam na jednym stole w jadalni, a następnie czekam, aż przybędzie śniadanie. ~A co z rodziną? Zresztą co mnie to interesuje...~

Czekałeś chyba z 30 minut, aż w końcu do jadalni wszedł ojciec nie zwracając na Ciebie uwagi. Poszedł do kuchni w której urzędowali służący.

Też nie zwracam na ojca uwagi, chociaż czuję przed nim respekt. ~Niemal każdy jego plan był zakończony sukcesem... Kiedy będzie to śniadanie?~ Mimo długiego czekania nie czuję jednak zniecierpliwienia, tylko pewne rozczarowanie służbą. ~Za lekko ich traktujemy... powinniśmy czasem dać im parę batów... może wtedy pójdą po rozum do głowy.~

Ojciec wyszedł po chwili z talerzem kanapek który niósł do sypialni. Widocznie służba nie pracowała albo coś.

~Leniwi słabeusze...~ Wstaję, po czym idę do kuchni, a tam robię sobie kanapki ze serem i szynką, a Hattoriemu daje sam chleb. ~Powinniśmy takich zabić.~

Zrobiłeś kanapki, nikt Ci w tym nie przeszkadzał. Nie wiedziałeś co było powodem nie pracowania służby ale dziwiło Cię to.

~Leniwe, bezużyteczne śmiecie.~ Komentuję "wolne" służby w myślach. ~Osobiście bym ich zabił, ale nie są warci mojego czasu...~ Zanoszę kanapki do jadalni, po czym zjadam je powoli. ~Coś dzisiaj jest dziwny dzień...~ Mimo wszystko coś mi świta w głowie. ~Tylko ojca widziałem... ale nie ma ani członków, ani służby. Co się dzieje?~ Zastanawiam się, kończąc posiłek.

Nic nie przychodziło Ci do głowy. Wolne? Dziwne to było, nigdy tak się nie działo.

Uznaję w końcu, że nie można zostawić tej sprawy niezbadanej. ~Zapytam się ojca.~ Idę w kierunku jego sypialni, po czym pukam do drzwi.

Ojciec odpowiedział Ci krótkim "Tak" po chwili. Kiedy otworzyłeś drzwi zobaczyłeś ojca który siedzi na łóżku jedząc kanapki i czytając jakiś zwój a matka spała w łóżku.

Ojcze... Kłaniam się z szacunkiem, lecz bez jakiś specjalnych uczuć. Dzisiaj nikogo nie ma... mógłbyś mi wyjaśnić, z jakiej to okazji? Pytam się jak zwykle pozbawionym emocji głosem.

-dałem im wolne...-Powiedział ojciec, a tobie to przeleciało przez głowę jak echo.

Wolne... a czy zasługiwali na wolne? Pytam się już bardziej chłodnym tonem.

Ojciec nawet na Ciebie nie patrzył lecz wiedziałeś że nie warto go denerowowac.
-A czy ty zasługujesz na miano mojego syna...?-Zapytał się ciebie takim samym tonem.

Dostrzegam rozdrażnienie ojca. Nic nie mówię tylko wychodzę, zamykając drzwi. ~Żałosny... nie obchodzi mnie to, czy myśli o mnie jako o synu... byleby nie myślał o mnie jako o słabeuszu.~ Odchodzę korytarzem na zewnątrz. Jedynym moim towarzyszem jest Hattori, który jak zwykle siedzi mi na ramieniu. Po wyjściu z rezydencji idę na spacer po Wiosce.

Szedłeś ulicami. Ludzie nie patrzyli na Ciebie, jak by w ogóle Cię nie widzieli.

Nie zwracam uwagi na to, że ludzie mnie ignorują, tylko szukam jakiegoś zacisznego miejsca, gdzie nikt nie będzie mi przeszkadzał oraz irytował (ze wskazaniem na to drugie). Najlepiej takiego, w które nikt nie przychodzi.

Doszedłeś na polanę w środku lasu, którą znalazłeś po godzinie czasu.
[pisz tam]

Przechodzę przez posiadłość, ignorując piękno ogrodu oraz bezcenne dzieła sztuki, po czym wchodzę do kuchni i otwieram lodówkę. Stamtąd biorę dwa kawałki kiełbasy, gotuję je, wyciągam 5 kromek chleba (2 daje Hattoriemu), a sam czekam na zagotowanie się kiełbasy, a następnie wyciągam ją z garnka i daje sobie na talerz. Z takim posiłkiem idę do jadalni, stawiam go na stole, po czym zjadam.

Nikt Ci nie przeszkadzał, lecz w jadali ojciec siedział nad zwojami, lecz nie zwrócił na Ciebie uwagi. Zjadłeś smaczny obiad który sam sobie zrobiłeś.

Skoro ojciec nie zwrócił na mnie uwagi, ja też na niego nie, zwłaszcza bez powodu. Po obiedzie idę do swojego pokoju, gdzie kładę się na łóżku i robię sobie drzemkę.