Posiadłość rodziny Luccich

Zasnąłeś, byłoo późne południe. Obudziłeś sie 1,30 godziny później, w domu tak jak wcześniej była cisza, ale słyszałeś odgłosy z ulicy które niosły sie po posiadłości domu.

~Co to za hałasy...~ Wyglądam przez okno na ulicę sprawdzając, co się dzieje. Nie żeby mnie to specjalnie interesowało, ale te odgłosy są... irytujące.

Jakiś dwóch kolesi, shinobi, ponieważ mieli opaski, popisywali sie zdolnością rzucania kunai, wykrzykując różne głupie rzeczy. Rzucali w wszystko co sie dało

~Banda dzieciaków... przeszkadza. Tylko się popisują...~ Zniechęcony, nie mając nic innego do roboty, idę na zewnątrz (Hattori siada na moim ramieniu), po czym podchodzę do dzieciaków. Idźcie stąd, jesteście irytujący... Rozkazuję im lodowatym głosem.

Dzieciak jeden zaśmiał się z ciebie. Oby dwaj mieli opaski Kiri. Jeden od razu rzucił w twoją stronę kunai, jak by chcąc sprawdzić że jesteś silny.

Patrzę pogardliwie na dzieciaki oraz na kunaia lecącego w moją stronę. ~I nazywają siebie shinobi tylko dlatego, że mają opaski? Żałosne...~ Podnoszę rękę, po czym, kiedy kunai znajdzie się wystarczająco blisko, odpycham go gołą dłonią w bok.

Kuani leciał szybko, i odepchnie go w bok, liczenie na to, było głupstwem. Kunai przeleciał po twoim ramieniu, rozdzierając ci ubranie i raniąc Cię trochę.

Odwracam wzrok ku ranie ~Potrzebuję więcej treningu...~ Przyglądam się ranie, szczególnie krwi, która budzi we mnie dziwne, jednak szczęśliwe uczucie. Skoro tylko tyle mieliście do powiedzenia, to spadajcie! Mówię z żądzą mordu, jakbym dodawał "Inaczej zginiecie!"

Usłyszałeś szept za plecami.
-Jesteś marnym uczniem akademii..

~Marnym... uczniem?~ Odwracam się znowu do shinobi. Nagle wszelki głos wokół mnie zamiera. Odwracam się do shinobiego i patrzę na niego zimnym wzrokiem. Coś powiedział? Pytam się jakbym nie usłyszał.

-Marny... Uczeń...-Powtórzył patrząc na Ciebie z pogardą.

W porządku... W moich oczach nagle pojawia się żądza mordu. Hattori odlatuje, przypatrując się wszystkiemu z muru, a ja sam błyskawicznie wyciągam spod garnituru kunaia, po czym biegnę na shinobiego, który śmiał powiedzieć tą zniewagę, co chwila odskakując na boki, gdyby czymś we mnie rzucał, a gdy podejdę wystarczająco blisko, rzucam kunaiem. Na tym nie kończę, ja sam za kunaiem kopię z półobrotu shinobiego.

Patrzył się na Ciebie uważnie, a kiedy pchnąłeś kunai w niego i trafiłeś go, na jego miejscu pokazała się drewno, a on sam stał z kolegą i zaczęli iść ulicą śmiejąc się z Ciebie.

Wyrywam kunaia z drzewa, chowając go do garnituru, i odprowadzam tamtych shinobi morderczym wzrokiem, zapamiętując ich twarze. ~Nie teraz... działam zbyt pochopnie. Zobaczycie jednak... Kiedyś nie będziecie się mieli czym śmiać.~ Odwracam się do domu, po czym zdenerwowany wracam się do pokoju, a następnie biorę książkę "Absolutna Sprawiedliwość" (zbiór zasad i reguł klanu) i czytam ją, kładąc się na łóżku. To mnie zawsze uspokaja.

[+1 zręszność ]
zacząłęś czytać. nie przeczytałeś tego nigdy całego, lecz zawsze coraz dalej dochodziłeś.

~Zasada nr. 113: Przełożony zawsze ma władzę nad podopiecznym... Zasada nr. 153: Zawsze trzeba zaprowadzić sprawiedliwość, nie ważne jakim kosztem... Zasada nr. 167: Zdrada jest jednym z największych przestępstw...~ Do wieczora czytam książkę... Właściwie najważniejsza zasada jest na samym początku: "Wszystko w imię Absolutnej Sprawiedliwości" Tak. Absolutna sprawiedliwość jest wszystkim. Ona oczyści świat ze zła. Wykorzeni je i spali, żeby nigdy nie odrosło. To jest najważniejsze. Wieczorem idę sobie zrobić jajecznicę (Hattoriemu daje jak zwykle chleb), po czym wracam się i idę spać. ~Jutro pierwszy dzień w Akademii... mam nadzieję, że klasa nie będzie bandą słabeuszy.~ Myśląc o dzisiejszym dniu powoli zasypiam...

zasnąłeś, rano obudził Cię ten sam, codzienny głos służących w domu.

~Dzisiaj pierwszy dzień Akademii... Dziwne, nie czuję żadnych emocji z tego powodu.~ Słysząc służących wzruszam ramionami. ~Koniec wolnego...~ Jak zwykle biorę swoje ubranie (Hattori siada mi znów na ramieniu), idę do łazienki, przebieram się w garnitur, porządnie zawiązuje krawat, po czym schodzę na dół do jadalni i czekam na śniadanie.

Kiedy usiadłeś w jadalni, parę służących Cię powitało. Po chwili przed tobą było śniadanie, była to jajecznica, koperek i kromka chleba. Typowe śniadanie w tej rodzinie.

~Normalne...~ Jem bez słowa śniadanie (Hattoriego karmię chlebem jak zwykle), po czym sprawdzam godzinę. ~Niedługo Akademia się rozpoczyna... Trzeba iść... Tylko...~ Zastanawiam się nad czymś. Niedobrze byłoby pokazywać w szkole swojego "ja". Może się to dla mnie źle skończyć. ~W każdym razie muszę iść... Mam pewien pomysł.~ Po śniadaniu wstaję, sprawdzam, czy wszystko jest na swoim miejscu, po czym idę w stronę Akademii.

Doszedłeś do akademii po chwili, nikt Cię nie zaczepiał.

Wróciłem... Mówię jak zwykle przy wejściu, lecz nie za bardzo rozmawiam z kimkolwiek. Kieruję się w stronę jadalni, gdzie pewnie czeka na mnie obiad. ~To już pół roku...~ Z nikim jeszcze nie rozmawiałem bezpośrednio, tylko za pośrednictwem Hattoriego. Z każdym grzecznie i przyjaźnie. ~Dopóki jest taka sytuacja, jest dobrze...~ Zastanawiam się również, jak będzie wyglądał jutrzejszy egzamin. ~Niemożliwe, żeby dali by nam coś nie do zdania. Z pewnością jeśli dam z siebie wszystko, zdam... Tylko żeby nikt z reszty mi nie przeszkadzał.~ Myślę, nie przerywając drogi do jadalni. Hattori siedzi na moim ramieniu rozglądając się wokoło.

W jadalni na stole ułożony obiad na talerzach, dwóch talerzach. mama weszła za tobą i przywitała Cię miłym "Witaj..", zasiadając przy jednym obiedzie,

Odpowiadam matce skinięciem głowy, po czym siadam przy stole. Jak zwykle biorę wszystkie potrawy po trochu, po czym w milczeniu jem.

jadłeś w milczeniu tak jak twoja matka, która patrzyła co jakiś czas na Ciebie. Szybciej skończyłą i poszła do pokoju.